استراکچر اکو: تبدیل زباله کشاورزی به مصالح ساختمانی

شنبه 1404/09/15 22:02 دسته بندی: مدیران کد خبر: 40118

او در آن زمان، دید که کشاورزان محلی، «کلش» محصولات خود را می‌‌‌سوزانند. کلش همان ساقه باقی‌مانده محصولات کشاورزی است که پس از برداشت در زمین سرپا می‌‌‌ماند. این ساقه‌‌‌ها معمولا ۵۰‌درصد وزن محصولات کشاورزی هستند. کشاورزان این ساقه‌‌‌ها را می‌‌‌سوزانند چون نمی‌توانند از آن درآمد کسب کنند. کسب و کار شریتی با یک سوال آغاز شد: «چه می‌شود اگر بتوانیم این ساقه‌‌‌ها را به یک ماده خام برای ساخت‌وساز تبدیل کنیم؟» او هیچ تجربه‌‌‌ای در زمینه ساخت‌وساز نداشت.

در واقع تجربه کار در هیچ صنعتی را نداشت. فقط یک مدرک مهندسی عمران داشت. او یک زن جوان بود که قصد داشت وارد صنعتی شود که عمدتا مردان میانسال در آن کار می‌‌‌کردند. اما یک مزیت داشت: او به خوبی بلد بود چطور به آدم‌‌‌ها نزدیک شود و حمایت و دانش آنها را برای ایده‌‌‌های جدید جلب کند. این مهارت وقتی به کارش آمد که خودش و تیم کوچکش باید با کشاورزها صحبت می‌‌‌کردند و ضایعات محصولات آنها را می‌‌‌خریدند. تصور کنید که یک زن جوان، بدون هیچ سابقه‌‌‌ای، وارد یک جامعه شود و از آنها که سال‌ها طبق روش‌های سنتی کار کرده‌‌‌اند بخواهد که شیوه خود را تغییر دهند؛ مخصوصا با وجود موانع زبانی و فرهنگی. شریتی عملا یک بیگانه بود که وارد یک شهر غریبه می‌‌‌شد. او می‌‌‌گوید: «این ترکیب، فرمول شکست است و تنها راه انجام درست این کار، تعامل و تبادل دوطرفه و معنادار است.» او شرکتش را دو سال بعد در سال ۲۰۱۸ راه‌‌‌اندازی کرد در حالی که فقط ۲۶ سال داشت. او فقط یک سال در نیویورک کار کرده بود و هیچ سابقه کاری در هند نداشت. فکر راه‌‌‌اندازی یک شرکت برایش کمی دلهره‌‌‌آور بود.

اما توانایی‌‌‌اش در برقراری ارتباط دوطرفه، منجر به تولید اولین محصول شرکت استراکچر اکو شد: یک پنل برای ساخت‌وساز که به اندازه فولاد و بتن، سخت و مستحکم اما در عین حال، مقرون به صرفه و پایدارتر بود. البته مهارت او در ارتباط گرفتن با آدم‌‌‌ها، ماجراهای غیرمنتظره‌‌‌ای را هم رقم زد، از جمله مدیریت ساخت یک بیمارستان ۷۵ تختخوابی در یک روستا در دوران کرونا، آن هم در عرض ۴۵ روز. شریتی در مصاحبه‌‌‌ای درباره ایده شکل‌‌‌گیری شرکتش گفت: «پسماندهای کشاورزی، یعنی محصول جانبی در حین برداشت محصول، به‌خصوص در کشوری مثل هند بسیار زیاد است. ما خیلی درباره تغییرات آب و هوایی و اتلاف منابع صحبت می‌‌‌کنیم اما من دیدم که مواد خام تجدیدپذیر واقعی در مزارع به وفور وجود دارد و کسی از آن استفاده نمی‌‌‌کند.

ما به معنای واقعی کلمه، این زباله‌‌‌ها را می‌‌‌سوزانیم، درختان را قطع می‌کنیم و مواد خام را در کارخانه‌‌‌ها تولید می‌‌‌کنیم که این پروسه به سوخت فسیلی زیادی نیاز دارد. سوال اصلی‌‌‌ام این بود که آیا می‌شود ضایعات را به یک محصول ارزشمند تبدیل کرد تا وابستگی انسان به انرژی فسیلی کاهش یابد؟ این سوال به شدت ذهنم را درگیر کرده بود.» شریتی گرچه دوران کودکی و نوجوانی‌‌‌اش را در هند گذرانده بود اما در زمان تاسیس شرکتش، هیچ دوستی در هند نداشت. او در خانواده‌‌‌ای بزرگ شده بود که از امکانات تحصیلی و آزادی برخوردار بود. همین به او کمک کرد بدون تردید، شرکتش را راه‌‌‌اندازی کند. او می‌‌‌گوید: «من از این امکانات برخوردار بودم اما کمتر کسی در حاشیه‌‌‌ها و شهرهای کوچک اینقدر خوش‌‌‌شانس است. من جزو معدود افراد خوش‌‌‌شانس بودم. وقتی شرکتم را تاسیس کردم تازه فهمیدم که دنیای واقعی چه شکلی است. وارد صنعتی شدم که بدنه آن را مردها تشکیل می‌‌‌دادند. یادم هست که همان اوایل، به یک کنفرانس درباره مواد خام سبز رفتم.

وقتی وارد اتاق شدم، به خوبی یادم هست که هیچ زنی آنجا نبود. همه مرد بودند و بالای ۴۰ سال. با تعجب به من نگاه می‌‌‌کردند و با خودشان می‌‌‌گفتند این دیگه کیه؟ برای یک لحظه حس کردم وارد اتاق اشتباهی شدم. آنجا را ترک کردم. از یک نفر بیرون اتاق پرسیدم آیا اینجا محل برگزاری کنفرانس است. او گفت بله. و به اتاق برگشتم. نمی‌‌‌دانستم کجا بنشینم و با چه کسی حرف بزنم.» کمی طول کشید تا او به فضا عادت کند. او معتقد است پیش از آنکه دیگران شما را بپذیرند، باید خودتان باور کنید که به آن جامعه تعلق دارید. این گام اول او در این سفر طولانی بود. وقتی پذیرفت که به آنجا متعلق است، اعتماد به نفس بیشتری پیدا کرد و شروع کرد به شبکه‌‌‌سازی و ارتباط گرفتن با افراد. حالا پس از گذشت سال‌ها، همان افراد وقتی شریتی را روی صحنه سخنرانی می‌‌‌بینند او را می‌‌‌شناسند و برایشان اعتبار دارد. او موانع را یکی پس از دیگری پشت سر گذاشت و از دوران سخت کرونا عبور کرد تا به اینجا رسید.

در وب‌سایت این شرکت نوشته شده: «ضایعات یک صنعت می‌تواند مواد خام یک صنعت دیگر باشد. ما با پذیرش این ایده، یعنی بهینه‌‌‌سازی منابع و کاهش ضایعات، زنجیره‌‌‌های ارزش ساخت مواد را بازتعریف می‌کنیم و رویکردی را به کار می‌‌‌بریم که با طبیعت همسو و هماهنگ است.» ماموریت آنها این است که محصولات جانبی و ضایعات کشاورزی را تا حد ممکن به مواد خام برای کسب و کارهای دیگر تبدیل کنند تا رد پای کربن هر دو طرف کاهش یابد. منبع: SAP