آغاز پایان یک دوران
در سال‌های گذشته سریال‌های تلویزیونی به یکی از محبوب‌ترین و تاثیرگذارترین اشکال سرگرمی در دنیا تبدیل شده‌اند و برخی مجموعه‌ها توانسته‌اند جایگاه ویژه‌ای پیدا کنند.
دو شنبه 1404/02/01 19:11 دسته بندی: اخبار فرهنگ و هنر کد خبر: 23710در سه دهه اخیر تلویزیون با تغییرات زیادی روبه‌رو شده و بحث اصلی این بوده که سریال تلویزیونی باید چگونه باشد و فاصله‌اش با سینما چیست؟ با ظهور سریال «سوپرانوها» بحث در حد سینما بودن تلویزیون مطرح شد و از آن زمان این سوال همچنان مطرح است و پاسخ‌های بسیار متفاوتی هم به آن داده می‌شود. بسیاری از فیلم‌سازان سینما را فراتر از تلویزیون خوانده‌اند و در عین حال رسانه معتبری یک سریال را به عنوان بهترین اثر دهه ۲۰۱۰ انتخاب کرد.
اکنون پایگاه اینترنتی «راتن تومیتوز» از منتقدان پرسیده بهترین سریال تلویزیونی در ۲۵ سال گذشته کدام بوده و اکثریت جواب داده‌اند «بریکینگ بد».
در رتبه‌های بعدی فهرست منتقدان سریال‌هایی همچون «مدمن»، «وایر» و «سوپرانوها» جای گرفته‌اند. انتخاب «بریکینگ بد» به عنوان بهترین مجموعه هزاره سوم، دلایل متعددی دارد. منتقدان معتقدند این مجموعه تاثیر بسزایی بر صنعت سریال‌سازی داشته و نشان داد که سریال‌های تلویزیونی می‌توانند به اندازه فیلم‌های سینمایی پیچیده، جذاب و هنری باشند. پس از موفقیت این سریال، شاهد تولید سریال‌های باکیفیت‌تر و پیچیده‌تری بودیم که به لحاظ روایت، شخصیت‌پردازی و تکنیک‌های سینمایی با فیلم‌های سینمایی برابری می‌کردند.
منتقدان می‌گویند «بریکینگ بد» با روایتی جذاب و پیچیده، مخاطب را از ابتدا تا انتها درگیر می‌کند و شخصیت‌پردازی دقیق و چندلایه والتر وایت، شخصیت اصلی، و تکامل تدریجی او از یک معلم شیمی به یک دلال مواد مخدر، یکی از نقاط قوت این سریال است. همچنین کارگردانی ماهرانه و فیلم‌برداری خاص این سریال به خلق فضایی تاریک و دراماتیک کمک کرده و بیننده را به دنیای آن می‌کشاند. آنها معتقدند که موسیقی متن این مجموعه به طور کامل با فضای دراماتیک سریال هماهنگ است و به شدت بر احساسات مخاطب تاثیر می‌گذارد و به مسائل پیچیده‌ای مانند اخلاق، خانواده، جامعه و قدرت می‌پردازد و مخاطب را به تفکر وامی‌دارد و پایان‌بندی‌اش یکی از نقاط قوت آن است و به طور کامل به تمامی پرسش‌های مخاطب پاسخ می‌دهد.
«بریکینگ بد» اثر وینس گیلیگان است و برایان کرانستون، آنا گان، آرون پال و دین نوریس، داستان والتر وایت دانشمند شیمی بی‌حاشیه‌ای را به تصویر می‌کشند که دبیر دبیرستان است. او متوجه می‌شود که مبتلا به سرطان ریه است و تلاش می‌کند تا قبل از مرگ خانواده‌اش را از لحاظ مالی تامین کند. او به همین خاطر همراه دانش‌آموز رفوزه‌اش شروع به تولید ماده مخدر شیشه می‌کند اما به‌مرور زمان به این کار آلوده شده و تبدیل به سرکرده یکی از بزرگ‌ترین گروه‌های مافیای مواد مخدر در جنوب آمریکا می‌شود.
نخستین قسمت این مجموعه در ۲۰ ژانویه ۲۰۰۸ پخش شد و آخرین قسمتش در ۲۹سپتامبر ۲۰۱۳ در دسترس مخاطبان قرار گرفت. از همان موقع این مجموعه به شدت مورد توجه منتقدان و مخاطبان قرار گرفت و توانست جایزه‌های مهمی را از آن خود کند.
وینس گیلیگان در پاسخ به این سوال که «بریکینگ بد» از بعضی جهات پایان پیروزمندانه‌ای دارد چون والتر وایت موفق شده بر اساس قواعد خودش بمیرد و ثروتی برای خانواده‌اش به جا بگذارد، گفته است: «هرچه از «بریکینگ بد» بیشتر فاصله می‌گیرم، کمتر با والتر احساس همدردی می‌کنم. اگر انسان بهتری بود، غرورش را زیر پا می‌گذاشت و سرطانش را با همان پولی که دوست قدیمش به او داده بود، درمان می‌کرد. ولی تصمیم می‌گیرد با قواعد خودش جلو برود و پشت سرش کلی ویرانی به جای گذارد. الان بیشتر از قبل روی این جنبه تمرکز می‌کنم.»
در نهایت اینکه «بریکینگ بد» در این سال‌ها الهام‌بخش بسیاری از مجموعه‌ها شد. موفقیتش نتیجه ترکیبی از عوامل مختلفی است که به صورت هماهنگ با هم عمل کرده‌اند. این سریال نه تنها یک اثر هنری موفق، بلکه یک پدیده فرهنگی است که تاثیر بسزایی بر صنعت سریال‌سازی گذاشته است.
در ماه‌های اخیر مطالب زیادی منتشر شد که بر این باور بودند سریال «جانشینی» ساخته جسی آرمسترانگ آخرین نفسی بود که تلویزیون کشید و منتقدان نیویورک تایمز، واشینگتن پست، فایننشال تایمز، نیو ریپابلیک، گاردین و فوربس بر آن تاکید کردند. می‌گویند شاید «جانشینی» را می‌توان پایان دورانی دانست که با «سوپرانوها» آغاز شد و دو دهه به طول انجامید. به نظر می‌رسد چرخه رونق تلویزیون از بین رفته و استریمرها بیشتر به دنبال برنامه‌های محافظه‌کارانه‌تر و کمتر تجربی هستند و اتکای آنها بیشتر بر فرمول‌ها و الگوریتم‌های موفقیت است.
