به گزارش ایسنا، اعمال فشار دولت «دونالد ترامپ» بر دولت «نیکولاس مادورو» رئیسجمهور ونزوئلا تنها بخشی از یک کارزار بزرگتر برای اعمال مجدد هژمونی آمریکا در نیمکره غربی است؛ این کارزار ریشه در تاریخ و منطق راهبردی محکمی دارد، اما با پرسشهای بیپاسخ و مخاطرات جدی همراه است.
«هال برند» پژوهشگر راستگرای بنیاد آمریکایی انترپرایز و ستوننویس بلومبرگ در یادداشتی در این خبرگزاری با بیان این مطلب نوشت: روسای جمهور آمریکا مدتهاست متعهد شدهاند که نیمکره غربی را در اولویت قرار دهند و «اول آمریکا» را محقق کنند. دونالد ترامپ امروز نیز همین کار را میکند؛ در این میان، جهان در حالی که پنتاگون جنگندهها و ناوهای جنگی خود را در کارائیب جمع میکند، منتظر است ببیند آیا ترامپ به ونزوئلا حمله خواهد کرد؟
دولت ترامپ در دوره اول ریاستجمهوری وعده داد که این دکترین ۲۰۰ ساله را احیا کند. دولت او در آن زمان تلاش کرد که مادورو را از منطقه حذف کند، اگرچه ناکام ماند. ترامپ دوره دوم خود را با سخنرانی مراسم تحلیفی آغاز کرد که به نظر میرسید از قرن نوزدهم دزدیده شده است. او از آن زمان، یک دستورکار قاطع برای برتری در نیمکره را پیش برده است.
در ادامه این مطلب با اشاره به اقدامات دولت دوم ترامپ مطرح شده: دولت او پاناما را مجبور کرد از ابتکار جاده و کمربند چین خارج شود و کنترل پکن بر بنادر کانال پاناما را محدود کند. ترامپ با هدف تقویت دولت آرژانتین که طرفدار آمریکا است و دور کردن آن از پکن، حمایت مالی حیاتی به آرژانتین ارائه کرد. کاخ سفید یک پیمان اخراج با السالوادور منعقد کرد. این دولت با استفاده از تهدید به مداخله نظامی، مکزیک را تحت فشار قرار داد تا درباره قاچاق مواد مخدر و مهاجرت غیرقانونی بیشتر سختگیری کند. ترامپ دولتهای برزیل و ونزوئلا را که قدرت آمریکا را به چالش کشیده بودند، تهدید کرد. او از تعرفههای متقابل به عنوان اهرمی علیه مکزیک و کانادا استفاده کرد. ترامپ حتی نام خلیج مکزیک را به «خلیج آمریکا» تغییر داد که ادعایی نمادین درباره سلطه آمریکا بر جنوب منطقه بود.
