به گزارش ایسنا، آبان ماه سال ۱۳۹۸ بوی تعفن و دود غلیظ، نفسسوز و آزاردهنده بود. برای ماهها، ساکنان محلات اطراف دانشگاه علوم پزشکی تهران با پنجرههای بسته و قفل شده زندگی میکردند. منشأ این بوی مشمئزکننده، اما برای بسیاری نامشخص بود تا اینکه بالاخره راز آن فاش شد، دود ناشی از سوزاندن لاشه حیوانات آزمایشگاهی در دانشکده دامپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران. این نقطه آغاز ماجرایی شد که یک مطالبه مردمی و در نهایت، حرکتی علمی به سوی آیندهای اخلاقیتر را به هم پیوند زد.
وقتی محیط زیست وارد میدان شد
در سال ۱۳۹۸، زندگی روزمره ساکنان اطراف دانشکده دامپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران به شکل تلخی تحت تأثیر بوی سوزاندن لاشه حیوانات قرار گرفت. این فقط یک بوی ساده نبود؛ چرا که که بر کیفیت زندگی، آرامش و سلامت روان مردم این منطقه سایه انداخته بود. به دنبال شکایت برخی از ساکنان حوالی دانشگاه علوم پزشکی تهران از دانشکده دامپزشکی، این مجموعه به دلیل سوزاندن اجساد حیوانات در لاشه سوز دانشکده و انتشار بوی مشمئز کننده، مسعود زندی، رئیس وقت اداره محیط زیست شهر تهران در گفتوگو با ایسنا، قاطعانه از صدور اخطاریه برای دانشکده دامپزشکی خبر داد و گفت: «بهطور قطع محیط زیست تا رفع کامل آلایندگی ناشی از این اقدام پیگیر خواهد بود.»
او تأکید کرد که این مشکل سابقهدار است و پس از پیگیریهای قبلی رفع شده، اما دوباره شعله ور شده است. از سوی دیگر، دانشگاه علوم پزشکی تهران با دفاعی جدی از اقدام خود پا پیش گذاشت.
دفاعیات دانشگاه و یک هشدار عجیب
دکتر فردین عمیدی، مسئول وقت هدایت کننده پروژه سوزاندن حیوانات آزمایشگاهی، نیز در گفتوگویی مفصل با ایسنا، بر استاندارد بودن دستگاه لاشهسوز آمریکایی خریداری شده از سال ۱۳۸۹ تأکید کرد. او توضیح داد که این کوره میتواند ۵۰ کیلو لاشه را در هفته و تنها در نیم ساعت به ۳۰۰ گرم خاکستر تبدیل کند و سازمان محیط زیست نیز استاندارد بودن آن را تأیید کرده است. او با لحنی هشدارآمیز گفت: «اگر اعتراضی در این زمینه وجود دارد ما نیز باید سوزاندن این لاشهها را رها کرده و آنها را در فاضلاب و یا در بستهبندیهایی معمولی و جلوی ساختمان دانشکده قرار دهیم.» گویی تنها دو گزینه وجود داشت: سوزاندن در کوره یا رهاسازی در محیط.
