به گزارش ایسنا، در یک سال گذشته، زهران ممدانی به یکی از چهرههای پرنفوذ در نظام سیاسی و فرهنگی نیویورک بدل شده است؛ شخصیتی که توانسته مردم را از طبقات، محلهها و حلقههای هنری مختلف گرد هم آورد.
ممدانی چهره سوسیالیست دموکرات در نهایت توانست تاریخساز شود و عنوان نخستین شهردار مسلمان نیویورک و جوانترین منتخب این شهر در یک قرن اخیر را به نام خود ثبت کرد.
روزنامه آبزرور در گزارشی درباره او مینویسد:
کمپین او نه بر استعاره و شعار، بلکه بر واقعیتهای زندگی مردم نیویورک متمرکز بود: اجارههایی که حقوق ماهانه را میبلعند، تورمی که خرید مواد غذایی را به تصمیمی دشوار تبدیل کرده، یورشهای اداره مهاجرت در روز روشن، و تعطیلی دولت که مزایای تغذیه بیش از ۴۰ میلیون آمریکایی را قطع کرده است.
بسیاری از پیشنهادهای ممدانی برای کسانی که هرگز میان پرداخت اجاره، خرید غذا یا کرایه حملونقل مجبور به انتخاب نبودهاند، غیرمنطقی به نظر میرسند: حملونقل عمومی رایگان، تثبیت واقعی اجارهها و گرفتن مالیات از ثروتمندانی که نیویورک را به زمین بازی فرهنگی خود تبدیل کردهاند.
ارتباط ممدانی با فرهنگ، شخصی است. مادرش، میرا نایر، بیش از چهار دهه در سینمای بینالمللی تأثیرگذار بوده و زیرساختهای فیلمسازی بیرون از هالیوود را بنیان نهاده است. همسرش، رامه دواجی، تصویرگر مستقلی است که با مشکلاتی چون تأخیر در پرداختها، نبود بیمه درمانی، اجارههای سرسامآور و بیثباتی شغلی مواجه است.
به بیان دیگر، سیاستهای ممدانی از دل تجربه واقعی هنرمندان برمیآید، نه از بیرون گود.
ممدانی در سخنانی گفته بود: «وقتی از لزوم قابلزیست کردن گرانترین شهر آمریکا سخن میگویم، یعنی تعهد به هنرمندان. ما نمیتوانیم هنر داشته باشیم اگر هنرمند نتواند اجارهاش را بپردازد، اگر نتواند برای فرزندش مراقبت فراهم کند، یا اگر پول ۲ دلار و ۹۰ سنت کرایه اتوبوس را نداشته باشد. هنر نمیتواند کالایی لوکس برای عدهای خاص باشد.»
اما این دیدگاه واکنشهای متناقضی را برانگیخت. در حالی که بسیاری از اهالی فرهنگ و هنر از پیام عدالتمحور او استقبال کردند، برخی چهرههای بانفوذ دنیای هنر با وحشت از «مالیاتهای سوسیالیستی» سخن گفتند.
یکی از تندترین واکنشها از سوی صفحه جری گاگوسیان در اینستاگرام بود که در مطلبی نوشت: «ممدانی برای دنیای هنر بد است. حالا که باید ۵۰ درصد فروش تابلو را با گالریدار تقسیم کنید غر میزنید، صبر کنید تا مالیاتهای سوسیالیستی هم برسند.»
در عین حال، بسیاری یادآوری کردند که جری حتی در نیویورک زندگی نمیکند و دیدگاهش با واقعیتهای اجتماعی و اقتصادی این شهر بیگانه است.
یکی از نویسندگان و استادان دانشگاه شهری نیویورک در مقالهای نوشت: «من همزمان با دانشجویان و همکارانم با ریاضت اقتصادی، اجاره بالا و کاهش حمایت نهادها زندگی میکنم. تهدید واقعی آزادی بیان نه در گفتوگو بلکه در فشار روزمره است؛ در اینکه چگونه میتوانم در کلاس از جنگ، اشغال، اعتراض و قدرت دولت حرف بزنم. در چنین فضایی، استفاده از شعار آزادی بیان برای دفاع از راحتی ثروتمندان در حالیکه گویندگان واقعی فرهنگ تحت فشارند، گمراهکننده تلقی میشود.
وقتی اجارهها افزایش مییابد و دستمزدها ثابت میماند، وقتی حملونقل عمومی گران میشود و کار فرهنگی تنها «ورودی» اقتصادی تلقی میشود، فرهنگ فرو نمیپاشد، بلکه مهاجرت میکند.
اگر مالیات بر میلیاردرها تهدیدی برای بخشی از دنیای هنر باشد، آن بخش هرگز درباره هنر نبوده، بلکه نوعی استراتژی سرمایهگذاری با برچسب زیباییشناسی بوده است.»
بنابراین، ممدانی تهدیدی برای فرهنگ نیست؛ او تهدیدی است برای این تصور که ثروتمندان قیم طبیعی هنر و میراث فرهنگیاند.
نسلی که فرهنگ میآفریند، دهههاست هزینههای شهر را پرداخته و حالا وقت آن است کسانی که از فرهنگ سود میبرند، سهم خود را ادا کنند.
زهران ممدانی، پیش از ورود به سیاست در سال ۲۰۲۰، بهعنوان مشاور پیشگیری از سلب مالکیت برای خانوادههای مهاجر کمدرآمد در کویینز نیویورک کار میکرد. او همچنین سابقه فعالیت در موسیقی رپ دارد و با نام هنری «Young Cardamom» در سال ۲۰۱۶ در کنار رپر اوگاندایی «HAB» در جشنواره «Nyege Nyege» اجرا داشت.
او موسیقی فیلم ساخته مادرش میرا نایر با عنوان «ملکه کاتوه» را نیز تهیه کرده و در نگارش ترانه آن همکاری داشته است. زهران ممدانی در سال ۲۰۱۹ قطعه «نانی» را به افتخار مادربزرگش منتشر کرد.
انتهای پیام
