سامورایی‏‏‏‌ها در سرزمین 72 ملت

اتاق بازرگانی و صنعت هند-ژاپن (IJCCI) تنها اتاق بازرگانی دوجانبه بین دو کشور در سراسر هند است که به‌منظور تقویت روابط ژاپن و هندوستان، در زمینه‌های آموزشی، فرهنگی و اقتصادی فعالیت می‌کند. این نهاد، طی سال‌ها شبکه گسترده‌ای از شرکای تجاری در هر دو کشور ایجاد‌کرده‌است که به‌عنوان پلی برای کشف فرصت‌ها و انتقال دانش بین هند و ژاپن‌ شناخته می‌شود و به تعمیق روابط دو‌جانبه کمک می‌کند. روابط تجاری میان هند و ژاپن دارای تاریخی طولانی و غنی است که به قرن‌ها قبل بازمی‏‏‏‌گردد. این روابط به‌ویژه در قرن بیستم و پس از جنگ‌جهانی دوم، به‏‏‏‌طور چشمگیری گسترش یافت.

در قرن‌های گذشته، هند به‌عنوان یکی از مبادی اصلی، برای واردات ادویه‌‌‌‌جات، پارچه‌‌‌‌های نخی و محصولات دیگر برای ژاپن محسوب می‌شد. در آن زمان، کالاهای تجاری از طریق شبکه‌‌‌‌های دریایی و زمینی در طول جاده‌ابریشم و دیگر مسیرهای تجاری انتقال می‌یافت. در دوران مدرن، این روابط با توسعه دیپلماسی رسمی و تجاری میان دو کشور تقویت شد.پس از استقلال هند در سال‌۱۹۴۷، ژاپن یکی از اولین کشورهایی بود که استقلال هند را به رسمیت شناخت و به همین‌دلیل روابط تجاری بین دو کشور به‌‌‌‌سرعت توسعه یافت. در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰میلادی، همکاری‌های اقتصادی میان هند و ژاپن افزایش پیدا کرد و ژاپن به یکی از بزرگ‌ترین سرمایه‌گذاران خارجی در هند تبدیل شد. ژاپنی‌‌‌‌ها با سرمایه‌گذاری در صنایع مختلف، مانند خودروسازی، الکترونیک و زیرساخت‌های هند، نقش کلیدی در توسعه اقتصادی این کشور ایفا کردند. در سال‌های اخیر نیز دو کشور، روابط تجاری گسترده‌ای با هم داشتند. ژاپن به یکی از بزرگ‌ترین شرکای تجاری و سرمایه‌گذاری هند تبدیل شده‌است و دو کشور در زمینه‌‌‌‌های مختلف از جمله فناوری، انرژی، زیرساخت‌ها و صنایع دفاعی با یکدیگر همکاری‌ دارند. اتاق بازرگانی هند و ژاپن نقش بسیار مهمی در توسعه روابط بازرگانی بین دو کشور دارد. این اتاق بازرگانی به‌عنوان یک سازمان تجاری مستقل و معتبر، وظیفه تسهیل و ترویج تجارت و سرمایه‌گذاری بین دو کشور را بر عهده دارد و به‌صورت فعال در ایجاد فرصت‌های تجاری و ارتباطات میان کسب‌وکارها و نهادهای دولتی این دو کشور مشارکت دارد.

پیشینه اتاق مشترک هند و ژاپن

اتاق بازرگانی و صنعت هند و ژاپن(IJCCI) در سال‌۱۹۸۹ توسط گروهی از افراد برجسته و با نفوذ از هر دو کشور که به اهمیت ایجاد یک نهاد رسمی برای تقویت روابط دوجانبه پی برده بودند، تاسیس شد. از جمله موسسان این اتاق می‌توان به سوشیل جاجودیای هندی، کارآفرین برجسته و فعال در حوزه بازرگانی و توشی‌‌‌‌یوکی یامادا از ژاپن، یکی از مدیران ارشد شرکت‌های بزرگ ژاپنی اشاره کرد. همچنین ماساهیرو اوگاوا، یکی از مدیران صنایع خودروسازی ژاپن و آرون کومار، یکی از مشاوران برجسته اقتصادی هند نیز در تاسیس این اتاق بازرگانی نقش بسزایی داشتند. این افراد، با درک عمیق از نیازهای روزافزون دو کشور به همکاری‌های نزدیک‌تر در زمینه‌‌‌‌های اقتصادی، تجاری و فرهنگی، تصمیم به تاسیس IJCCI گرفتند.در واقع اتاق بازرگانی هند-ژاپن، به دلیل تغییر و تحولات جهانی در دهه‌۱۹۸۰ میلادی و نیاز به ایجاد یک ساختار رسمی برای تسهیل همکاری‌ها شکل‌گرفت. ژاپن به‌عنوان یکی از قدرت‌های اقتصادی جهان و هند به‌عنوان یک بازار نوظهور و در حال رشد، به یک نهاد دوجانبه برای مدیریت و گسترش روابط تجاری و صنعتی خود نیاز داشتند، از همین‌رو پایه‌‌‌‌گذاران اولیه اتاق‌ با بهره‌‌‌‌گیری از تجربه و دانش خود، نقش کلیدی در تعیین ساختار، اهداف و راهبردهای IJCCI ایفا کردند. آنها با دیدگاه بلندمدت، این اتاق را به‌‌‌‌گونه‌‌‌‌ای طراحی کردند که نه‌تنها به تقویت روابط اقتصادی کمک کند، بلکه به مبادلات فرهنگی و آموزشی بین دو کشور نیز بپردازد. این رویکرد چندبعدی به اتاق کمک کرد تا به یکی از نهادهای معتبر و موثر در توسعه روابط هند و ژاپن تبدیل شود.

مدل فعالیت اتاق

اتاق بازرگانی در کشور هندوستان بر اساس مدل آنگلوساکسون فعالیت می‌کند. ساختار آنگلوساکسون، مبتنی بر عضویت داوطلبانه برای اتاق بازرگانی است. در این شیوه، وظیفه عمومی برای اتاق بازرگانی تعریف نشده‌است و هیچ حکم قانونی نیز مبنی‌بر پرداخت اجباری دولت برای حمایت از آن وجود ندارد. درواقع اتاق به‌عنوان شخص حقوقی و ‌برابر با دیگر انجمن‌ها و اتحادیه‌‌‌‌ها‌ ثبت می‌شود، در نتیجه می‌توان اتاق با مدل آنگلوساکسون را یک سازمان غیرانتفاعی تحت‌قوانین خصوصی دانست که به‌دنبال حفاظت از منافع کارآفرینان، براساس عضویت داوطلبانه است. این مدل تحت‌عناوین مدل آنگلوساکسون، انگلیسی- آمریکایی با قوانین خصوصی شناخته می‌شود. شیوه فعالیت آنگلوساکسون، نخستین‌بار توسط کارآفرینان مهاجر به آمریکای‌شمالی مورد‌استفاده قرارگرفت و اولین اتاق از این نوع، در سال‌۱۷۹۸ و در شهر نیویورک راه‌اندازی شد. امروزه این مدل، بیشتر در اتاق‌های بازرگانی کشورهای انگلیسی زبان مانند ایالات‌متحده، بریتانیا و استرالیا دیده می‌شود. محدودیت درآمدهای ناشی از حق‌عضویت و نیاز به جست‌وجو برای ارائه خدمات جدید به‌منظور بهبود وضعیت مالی، از مشکلات این شیوه عملکرد است. این در حالی است که اتاق‌های بازرگانی در ژاپن به شیوه آسیایی مدیریت می‌شود. در این مدل فعالیت، اتاق‌های بازرگانی تحت‌نظارت قوانین ملی و عمومی هستند.این مدل ترکیبی از برخی ویژگی‌های مدل آنگلوساکسون و مدل قاره‌‌‌‌ای است. مدل قاره‌‌‌‌ای لیبرال‌‌‌‌تر از مدل دولتی است و مدل آسیایی را می‌توان لیبرال‌‌‌‌تر از مدل قاره‌‌‌‌ای درنظر گرفت. با وجود اینکه در اتاق آسیایی استقلال بیشتری در اداره نسبت به اتاق کانتیننتال وجود دارد و اعضا می‌توانند بدنه اجرایی اتاق از جمله رئیس و هیات‌مدیره را انتخاب و درمورد رویه‌‌‌‌ها و تصمیمات داخلی اتاق تصمیم‌گیری کنند، اما دولت‌ها همچنان نفوذ گسترده‌ای در این تصمیمات دارند. انتخابات و تصمیم‌گیری‌‌‌‌ها در این مدل به روش‌های دموکراتیک انجام می‌شود اما یک عضو ناظر از دولت بر تمام فرآیندها نظارت می‌کند، در نتیجه به سختی می‌توان ادعا کرد که این نوع اتاق‌ها کاملا خودحاکمیتی هستند. از آنجا که اتاق بازرگانی و صنعت هند و ژاپن به‌عنوان یک سازمان غیر‌انتفاعی فعالیت می‌کند، شیوه مدیریت و عضویت در این اتاق به مدل آنگلوساکسون نزدیک‌تر است، با این‌وجود دو ملیتی‌بودن ساختار اتاق باعث می‌شود که قوانین عمومی کشور ژاپن بر نحوه فعالیت اتاق بی‌‌‌‌تاثیر نباشد.

عضویت و ساختار

اتاق بازرگانی هند و ژاپن به‌عنوان یک سازمان غیرانتفاعی و غیرسیاسی با ساختاری منظم در عضویت و مدیریت فعالیت می‌کند. عضویت در این اتاق انواع مختلفی دارد که براساس نیازهای متنوع اعضا طراحی شده‌است. «عضویت فردی» برای افراد حقیقی علاقه‌‌‌‌مند به توسعه ارتباطات تجاری بین دو کشور و «عضویت شرکتی» برای شرکت‌های کوچک، متوسط و بزرگ هندی و ژاپنی که قصد توسعه فعالیت‌های خود در بازار طرف مقابل را دارند، طراحی شده‌است. همچنین «عضویت سازمانی» نیز برای نهادها و سازمان‌های دولتی یا خصوصی فعال در حوزه‌های اقتصادی وجود دارد. میزان حق‌عضویت، با نوع عضویت تناسب دارد و به‌طور کلی، شرکت‌ها و سازمان‌های بزرگ‌‌‌‌تر هزینه بیشتری را پرداخت می‌کنند. این منابع مالی صرف تقویت فعالیت‌های اتاق و ارائه خدمات مناسب به اعضا می‌شود.  ساختار اداری اتاق هند و ژاپن نیز شامل یک هیات‌مدیره است که توسط اعضا انتخاب می‌شوند. این هیات‌مدیره از رئیس، معاونان و سایر اعضای کلیدی تشکیل می‌شود. هیات‌مدیره در حوزه‌های مختلفی نظیر برنامه‌ریزی استراتژیک، تصمیم‌گیری درخصوص رویدادها و فعالیت‌ها و همچنین نظارت بر عملکرد اتاق مسوولیت دارد. اتاق همچنین تیم اجرایی مجربی را به‌کار گرفته‌است که مسوولیت هماهنگی و اجرای فعالیت‌های روزمره اتاق را بر عهده دارند. این تیم با همکاری هیات‌مدیره، برنامه‌های متنوعی را در حوزه‌های مختلف برای تعمیق روابط دو کشور برگزار می‌کند. علاوه‌بر این، IJCCI با تشکیل کمیته‌های تخصصی متشکل از اعضای خبره، در زمینه‌‌‌‌های گوناگون نظیر تجارت، سرمایه‌گذاری، فناوری و نوآوری فعالیت می‌کند. این کمیته‌ها نقش مهمی در تحلیل فرصت‌ها و چالش‌های پیش‌روی همکاری‌های اقتصادی هند و ژاپن ایفا می‌کنند.

کارکردها و عملکرد

اتاق بازرگانی و صنعت هند و ژاپن حدود ۲۵۰عضو از سراسر کشور، اعم از شرکت‌های بزرگ، متوسط و کوچک دارد. این سازمان که مقر اصلی آن در چنای هند است، در همکاری نزدیک با دولت‌های ایالتی هند، دولت فدرال در دهلی‌نو و همچنین چندین اتاق بازرگانی و صنعت برجسته در سراسر ژاپن فعالیت می‌کند. در زمینه اقتصادی، این سازمان از بدو تاسیس به‌عنوان مشاور صنعتی، مروج سرمایه‌گذاری و تسهیل‌‌‌‌کننده کسب‌وکار فعالیت کرده‌است. هدف نهایی IJCCI این است که برقراری روابط تجاری بازرگانان ژاپنی و هندی را تسهیل کند.

این اتاق به‌عنوان یک کاتالیزور برای تعامل کسب‌وکارها محسوب می‌شود و با این هدف، کنفرانس‌‌‌‌های بزرگ بین‌المللی کسب‌وکار را با مشارکت شرکت‌های کوچک و متوسط ژاپنی و هندی برگزار می‌کند. علاوه‌بر این، IJCCI تاکنون چهار هیات صنعتی هندی را در سال‌های مختلف برای سفر به ژاپن سازماندهی کرده‌است. فعالیت‌های این هیات‌‌‌‌های تجاری در ژاپن شامل تعامل با اتاق‌های بازرگانی از توکیو تا فوکوئوکا و ساگا و ملاقات با مقامات بلندپایه چندین دولت استانی و دولت فدرال در توکیو بوده‌است. از جمله فعالیت‌های آموزشی این اتاق نیز می‌توان به «مدرسه زبان» اتاق اشاره کرد که کلاس‌های زبان ژاپنی را به دو صورت حضوری و آموزش از راه دور برگزار می‌کند. یکی از اهداف این سازمان، تبدیل مدرسه زبان به یک مرکز مطالعات ژاپن است. برای دستیابی به این هدف، اتاق بازرگانی چندین بخش ویژه از جمله یک میزگرد برای بحث میان روشنفکران و افزایش علاقه دانش‌‌‌‌آموزان هندی به فرهنگ ژاپن راه‌اندازی کرده‌است. علاوه‌بر این، اتاق بازرگانی هند-ژاپن، یک مرکز مطالعات تکنیک‌‌‌‌های مدیریت ژاپنی برای دانشجویان، کارگران، مدیران تجاری و عموم مردم ایجاد‌کرده‌است، همچنین این نهاد، بخش حقوق مالکیت فکری(IPR) را برای آموزش و آگاه‌‌‌‌سازی علاقه‌‌‌‌مندان به حقوق مالکیت فکری نیز راه‌اندازی کرده‌است.

زندگی‌نامه رئیس اتاق

تی.‌پی.‌ایمبیچاد (T.P.Imbichad)، رئیس اتاق بازرگانی هند-ژاپن و رئیس هیات‌مدیره هلدینگ آوالون است. هلدینگ آوالون، منافع تجاری مشترک متعددی با صنایع پیشرو ژاپنی دارد و به همین‌دلیل، ایمبیچاد از سوی اعضای اتاق برای ریاست این نهاد، انتخاب شده‌است. او یک مهندس مکانیک است که تحصیلات مدیریتی و فنی را در هند، ایالات‌متحده، چکسلواکی سابق و آلمان گذرانده است. ایمبیچاد در مناصب مدیریتی مختلفی در انجمن‌های تجاری ایالت‌‌‌‌های جنوبی هند و سازمان‌های دولتی این کشور حضور داشته‌است. او به‌شدت به امر آموزش توجه دارد و در مقاطع زمانی مختلف با دانشگاه‌‌‌‌ها و موسسات آموزشی معتبر زیادی همکاری داشته‌است. علاوه‌بر این، او یک کارگزار اجتماعی متعهد و نیکوکار است که ریاست تعدادی از موسسات آموزشی، اجتماعی و خیریه را بر عهده دارد.