مقصر واقعی ناترازی کیست؟

اقتصادنیوز: واژه ناترازی از نظر مسئولان و سخنوران عنوانی جدید برای کاستی‌ها و نارسایی‌های بلندمدت است و ظاهرا بناست…

بهگزارش اقتصادنیوز، روزنامه شرق نوشت: به بیان دیگر اگر مسئولان چند وقتی است که با مرور گزارشات کارشناسی به وجود ناترازی‌ها پی‌ برده‌اند، عامه مردم که دسترسی به امتیازات رانتی ندارند، چندین دهه است که با این پدیده زندگی کرده و ابداع شیوه زیستنی منحصر‌به‌فرد را با عنوان «هنر زیستن با ناترازی‌ها» به نام خود به ثبت رسانده‌اند. اما به‌راستی علت بروز این همه ناترازی آزاردهنده چیست؟

این پرسش و پاسخ آن از این جهت دارای اهمیت هستند که برخی جریان‌های سیاسی تمایل شدیدی به دادن آدرس غلط در این‌گونه موارد دارند و افکار عمومی این کار را با اسم رمز مقصر تلقی‌کردن خلبان یا راننده اتوبوس البته درصورتی‌که فوت کرده‌ باشند، یا حامیان قدرتمندی نداشته‌ باشند، شناسایی کرده‌ است. 

برای درک بهتر صورت‌مسئله کافی است به مثالی از عالم واقع توجه کنیم: ساختمان بسیاری از مدارس فرسوده و مستهلک است و وزارت مربوطه بودجه کافی برای بازسازی ندارد. آیا مقصر وزیر فعلی و وزرای قبلی هستند که برای دریافت بودجه کافی اقدام نکردند، یا نظام نامعقول تخصیص بودجه عمومی است که بیشترین رشد سالانه را به بودجه نهادی مثل صداوسیما یا مؤسسات غیردولتی مدعی فعالیت در حوزه فرهنگ داده و بودجه دستگاه‌های دولتی متولی امور رفاهی کشور را با صرفه‌جویی بسیار تعیین می‌کند؟

همچنین آن مسئول بی‌مسئولیتی که حفر چاه غیرمجاز را فضیلت دانست و کشاورزان را تشویق کرد که تا می‌توانند چاه بکنند و آب برداشت کنند و دشت‌های کشور را گرفتار بحران کنند، در پناه دیوار بلند برج مشیده‌اش از هر انتقادی مصون است. 

در پرونده ناترازی برق هم لابد مقصر اصلی آن مدیری است که به‌موقع سوخت نخریده و ذخیره نکرده و آن مقام دلاوری که با سخنرانی‌های پرشور خود در نشست‌های مرتبط با پرونده هسته‌ای کشور را گرفتار قطع‌نامه‌های شورای امنیت کرد و درنهایت از درآمد نفتی خود برای سالیان طولانی محروم کرد، تا با این محرومیت کشور امکان سرمایه‌گذاری برای بازسازی نیروگاه‌های فرسوده و ایجاد نیروگاه‌های جدید را از دست بدهد . هیچ تقصیری ندارد، چون دیوارش بلند است و او می‌تواند با آرامش رشک‌برانگیز در سایه این دیوار بلند نشسته و دولت سایه تشکیل دهد.

نکته قابل‌ تأمل در این میان، موقعیت کشورمان در بازار جهانی گاز است. ایران دومین دارنده ذخایر گاز جهان است و همین امر ایجاب می‌کند کشورمان در تدوین سیاست خارجی خود نگاهی جدی به بازار جهانی گاز و تحولات آن داشته‌ باشد و به‌تعبیری یک دیپلماسی فعال گازی را مورد توجه قرار دهد. بااین‌حال با همت جریان سیاسی تندرو شرایطی ایجاد شده که کشورمان در بازار جهانی گاز حتی رتبه بیستم را هم نداشته‌ باشد و به‌راحتی از این بازار بزرگ و پرسود حذف شود.

تندروهایی که چند سال پیش فرصت تاریخی فراهم‌شده برای کشورمان به منظور تأمین گاز اروپا را با توهم رسیدن زمستان سخت برای کشورهای اروپایی سوزاندند و با بازی در زمین روسیه به‌عنوان بزرگ‌ترین رقیب ایران در بازار گاز لطمه‌ای جبران‌ناپذیر به منافع ملی کشورمان زدند، اینک با خاطری آسوده در پناه دیوار بلند خویش نگران انتقاد مردم مال‌باخته ایران به ناترازی شکل‌گرفته بین میزان ذخایر گاز و رتبه ما در بازار جهانی این محصول نیستند.

اما نکته آخر اینکه این همه ناترازی در اصل محصول یک ناترازی بنیادین در میدان سیاست داخلی است که در نتیجه آن نامزدهای انتخابات مجلس می‌توانند با پنج درصد آرای مردم به خانه ملت راه یابند. به بیان دقیق‌تر درصد اندکی از شهروندان شانس اعزام نامزد مورد نظر خود را به مجلس دارند و اکثریت جامعه از این نعمت محروم هستند.

ناترازی بین خواست و اراده مردم با گرایش سیاسی مجلس و سایر ارکان سیاسی و اجرائی کشور که اجازه می‌دهد سلیقه سیاسی اقلیت شهروندان امکان طرح بیابد و اکثریت شهروندان از سر ناچاری سکوت پیشه کنند، درواقع بزرگ‌ترین و تأثیرگذارترین ناترازی است که موجب شکل‌گیری انواع ناترازی‌ها می‌شود. ازاین‌رو توصیه اکید نگارنده به مسئولان کشور این است که اجازه ندهند پرونده ناترازی‌ها با آدرس غلط به سطح سوء‌تدبیر مدیر برق منطقه‌ای فلان شهرستان فروکاسته‌ شود و اگر به‌راستی قصد اصلاح ناترازی‌ها را دارند، ابتدا برای ناترازی در عالم سیاست تدبیری بیندیشند.