هرجایی یک بویی دارد، هر آدمی حتی، مثلا همدان برای من بوی چرم می‌دهد و میبد و یزد بوی کاهگل، بوشهر برایم بوی تنباکو دارد و بندرعباس بوی چای، مشهد، اما برایم عطر میوه دارد...
مشهد، اسمش، رویش است؛ یعنی محل شهادت؛ یعنی عزاخانه اهل‌بیت (ع). مشهد از همان قدیم پر بود از حسینیه. توی «کوچه‌حسین‌باشی» سه تا منبرخانه بود؛ «حسینیه همدانی‌ها» در خیابان تهران بود، روبه‌روی «مسجد حجت». «حسینیه اصفهانی‌ها» در کوچه سرشور و «حسینیه امام‌صادق (ع)» هم در خیابان طبرسی بود.
شهید کاشانی سرباز مشهدی بود که در همدان خدمت می‌کرد، وقتی در جریان درگیری‌های پیش از انقلاب دستور می‌گیرد به سمت مردم شلیک کند اسلحه را به سمت فرمانده خودش می‌گیرد و در بین مردم جاودانه می‌شود.
مشهدی‌ها در پاسخ به این جانفشانی به صورت خودجوش نام خیابان محل زندگی او را تغییر می‌دهند که امروز آن را به نام خیابان شهید کاشانی می‌شناسیم.
